Bij de poort wacht ik op de volgde rouwstoet. Er komen al aardig wat belangstellenden.
Een man fietst langs me en parkeert in het rek zijn fiets. Ik herken hem van de uitvaart van zijn zoon een
jaar eerder. We groeten elkaar en hij zegt: "Ah, je herkent me nog, dat is bijzonder. Mogen wij via dit hek erop?"
Zijn vrouw volgt hem en begroet mij ook. 'Ja, hoor u mag hier wel even naar binnen, 
maar zonder fiets.' "Heel fijn bedankt!" (hek waar ik sta is normaal alleen open voor uitvaarten)
Ze parkeren beiden hun fiets en gaan met elkaar staan praten. Intussen komt de rouwstoet eraan dus ik ga 
keurig op mijn plek staan. 20 minuten later is de uitvaart begonnen en ik zit achter de schermen rustig
aan de thee. Op de monitor zie ik op de oprijlaan een groep van een man of 60 op komen lopen!!! 
Een licht gevoel van paniek in mij; is er dan nog een uitvaart waar wij niets van wisten?
Of een hele grote groep laatkomers? Ik loop snel naar de voorkant. Daar aangekomen zie ik de beide ouders
voorop lopen, ze gaan dus naar het graf van hun zoon...
Ze houden zich verder stil en lopen terwijl de andere dienst nog bezig is ongemerkt 
de aula voorbij. De gordijnen zijn gelukkig dicht bij deze dienst...

RD

Ik wil naar ze toe lopen.
Ik wil ze wegsturen en bij voorkeur uitschelden.
Maar ik ben aan het werk.
Men kijkt naar mij. 
Ik sta voor de begraafplaats, de baar staat aan de kade.
De overledene komt zo aan per boot.
Ik sta klaar evenals een aantal mensen die voor de uitvaart komen en niet met de boot mee waren.
Een dikke dame en een heer waggelen van de begraafplaats met een emmertje en wat spullen.
'Oh, kijk!', zegt zij tegen haar man, 'daar komt er een per boot!'
Vervolgens gaan ze er eens lekker voor zitten op het bankje naast de ingang.
Zij is zo ontspannen dat haar benen helaas wagenwijd van elkaar gaan, ze heeft een rokje aan.
Och, en ik wil naar ze toe lopen en ze vertellen dat ze op moeten sodemieteren!
Ga wat doen met jullie leven!
Weten jullie wel dat de vrouw die nu aankomt helaas veel en veel te vroeg gestorven is?
door een tragisch ongeluk? Nog geen veertig verdomme!
En daar gaan jullie lekker voor zitten!?
Maar eens even het leed van een ander bekijken!?

En dan zegt een stemmetje in mij; 'maar misschien zijn zij wel ook hun dochter of zoon verloren?
Putten ze misschien wel troost uit het feit dat zij daar niet alleen in staan,
maar dat het voor hun goed te zien is dat het vaker voorkomt dat mensen sterven?

Misschien is het een bizarre vorm van rouwverwerking?

Ineens kijk ik met andere ogen naar ze, maar niet tussen de benen, en ik bedaar, maan mezelf tot kalmte.

Laat ze maar kijken.

RD