Zijdelings horen wij wel eens hoe het gaat als mensen het zelf regelen, helaas gaat het niet altijd goed.
In het filmpje is in elk geval bezuinigd op 5 dragers. Tja, scheelt wel zo'n 5 x €60.- = €300.-
Hier had men beter zelf kunnen dragen. Dat maakt het ook persoonlijker. 

"Woorden in een steen geschreven, 
duren langer dan mijn leven."

Vrouw ontdekt na jaren flessenpost overleden dochter
Een Amerikaanse vrouw heeft dankzij flessenpost een bericht van haar inmiddels overleden dochter ontvangen. Op tienjarige leeftijd schreef Sidonie Fery de zin 'Zorg goed voor jezelf' op een klein stukje papier. Ze stopte de boodschap in een bierflesje en gooide dat in de zee nabij New York. Door orkaan Sandy spoelde het groene flesje in 2012 weer aan. Sidonie was inmiddels, in 2010 overleden.
Het flesje met het intacte rolletje papier werd gevonden door Brian Waldron, die meteen het nummer belde dat op het briefje vermeld stond.
Hij stuitte op het antwoordapparaat van Mimi Fery, de moeder van Sidonie, en sprak dat in. Drie uur nadat Waldron haar opbelde hoorde Fery het bericht. Ze besloot direct terug te bellen.
Geen zorgen
De twee spraken af, zodat Fery het flesje van haar dochter kon ontvangen. "Ik vertelde haar toen dat het voelde alsof haar dochter vanuit de hemel naar me keek en me de opdracht gaf om het nummer te bellen en de boodschap over te brengen", zegt Waldon tegen Fox News. "De moeder huilde, iedereen huilde."

Voor Mimi Fery heeft de inhoud van het bericht een dubbele betekenis. "Die ene zin 'Zorg goed voor jezelf' verklaart voor mij veel. Ik weet nu dat ik me over Sidonie geen zorgen meer moet maken."
Bron:
http://www.nu.nl/opmerkelijk/3524155/vrouw-ontdekt-jaren-flessenpost-overleden-dochter.html

Als startende ondernemer zit ik op kantoor bij een grote uitvaartondernemer. De directrice, een keurige en aardige dame, ontvangt mij in haar kantoor. Ze is in pak en heeft haar haren in een knot. We spreken wat over de branche, over mij als starter en over wat zij als bedrijf voor mij zouden kunnen betekenen. Verzekeringen komen ter sprake.
Ik vraag op een gegeven ogenblik (misschien naïef): 
'Wat als ik een polis van u tegenkom?'
"Daar blijft u vanaf en dan bel je ons", zegt ze meteen scherp en kijkt al stukken minder aardig.
'Oh', zeg ik en kijk haar uitdagend aan met een glimlach; 'En wat als ik toch zo'n uitvaart uitvoer omdat de mensen mij willen hebben?'
"Ja, dat gaat u niet leuk vinden." Ze glimlacht nu ook.
'Want?'
"Oh, nou ik wil u niet bedreigen of zoiets. Het is gewoon van collega tot collega respectvol om van elkaars uitvaarten af te blijven."
'Hmmm, klinkt toch als een verkapt dreigement.'
"Nee, hoor zo moet u het niet zien."

Oud filmpje, reclame voor de X-boxBegint en eindigt vrij heftig. Maar het gaat om de boodschap. Play more. Ik zou daar zelf van maken: 

Helaas ben ik de kleine uitgeknipte rouwadvertentie kwijt. Jaren heb ik hem bewaard, hij ging zo:

"Opa jij ouwe grappenmaker,
Ook nog dood gaan op 1 april."

RD

Of ik kan helpen met het overbrengen en verzorgen van een overledene. Het is zaterdag voor Pasen half tien in de ochtend als ik bij het mortuarium van het ziekenhuis in arriveer om mijn collega te helpen. Onduidelijk wie er naast hem, mij staan op te wachten. Behalve mijn collega Bas staat er nog een vrouw en een man, de vrouw in pak, de man in een wollen trui en spijkerbroek. Ze kijken hoe ik aan kom lopen. In een auto zit een man te roken met de deur op een kier. Niet zeker wie wie is, wens ik iedereen een goedemorgen. Zij mij ook. Bas introduceert mij verder niet dus ik ga erbij staan en wacht af.
De man blijkt in een rouwauto te zitten. Geen familie dus. De vrouw in pak zal de chauffeuse zijn, Bas is Bas. Man met trui blijft over. Bas maakt wat luchtige opmerkingen maar hij is (voor mij) duidelijk iets geïrriteerd. 
Trui rookt rustig een sigaretje. Hij blijkt de mortuariumbeheerder die vindt dat zaterdag voor Pasen een officiële feestdag is en rekent ons dubbel tarief voor het ophalen van de overledene. Dat hij voor een andere onderneming ook al de deur moest open doen maakt niets uit. Na 5 minuten, waarbij maar weinig wordt gesproken, gooit de man zijn peukje weg. Het is duidelijk dat hij ons wil laten voelen dat hij de baas is en niet wij. Hij bepaalt wanneer er wat gebeurt en in welk tempo. Uiteindelijk gaat hij ons voor.
De man en vrouw van de andere onderneming maken haast nu ze eenmaal binnen mogen en zorgen snel dat ze met hun overledene zich weer uit de voeten maken. Nu zijn wij aan de beurt. 
De man loopt de koeling in en haalt een plastic tas van een laken waaronder een overledene ligt. Meneer Van den Brink is onze overledene hij is al twee dagen dood. Wij ontdekken dat hij deze dagen, weliswaar met luier, in zijn eigen ontlasting heeft gelegen en de wond van het katheter niet goed werd afgedekt.
"Hier heb ik nog wat spullen... niet veel hoor. Wat kleren en iets..." Al mompelend en kijkend in het tasje loopt hij verdwijnt hij door een deur. Intussen leggen wij Van den Brink op de brancard. Na een paar minuten gaat de deur open en hij zegt: "Hier nog een portemonnee, zit niet veel in hoor, kijk..." 
En inderdaad er zit niet veel in. Hij vervolgt: "Legitimatiebewijs, wat pasjes en nou wat zal het zijn? Een euro? Kijk maar. Veel is het allemaal niet." 
Onduidelijk wat wij nu nog moeten zien en wat hij minuten lang met dit tasje in de andere ruimte moest, tekenen wij voor ontvangst van het tasje met verder alleen stinkende kleren.
Korter binnen dan buiten verlaten wij stil en geïrriteerd het mortuarium van dit grote ziekenhuis.   
RD

Naast me zit een man, beetje mollig, strak in het pak, jaar of 35.
We rijden achter de baar van zijn oma aan. Oma is over de honderd geworden.
Hij heeft een rode baseballpet op. Zijn moeder zit achter hem. Al 5 minuten is het stil op wat gesnif na vanachter ons.
Daar zit een man met een loopneus, misschien ook wel met verdriet.
De kleinzoon naast me met rode pet draait zich ineens naar me toe en zegt
met een glimlach; "Ze heeft me echt téveel verwend, echt téveel. "
Ik zeg;: "Ah, maar dat is goed!"
"Ja", zegt hij. "Een echte oma."
RD

Een uitvaartleider praat met mij serieus over van alles en nog wat net nadat we
een uitvaart hebben gedaan. Het onderwerp komt op cremeren en hij zegt, zonder dat er
hij de humor meteen in de gaten heeft;
"Cremeren is tegenwoordig wel een hot item."
RD